Солнце было в зените. Медный от пыли диск висел в центре белесого, нечистого неба, ублюдочная тень корчилась и топорщилась под самыми подошвами, то серая и размытая, то вдруг словно оживающая, обретающая резкость очертаний, наливающаяся чернотой и тогда особенно уродливая. Никакой дороги здесь и в помине не было -- была бугристая серо-желтая сухая глина, растрескавшаяся, убитая, твердая, как камень, и до того голая, что совершенно не понятно было, откуда здесь берется такая масса пыли.
Ветер, слава богу, дул в спину. Где-то далеко позади он засасывал в себя неисчислимые тонны гнусной раскаленной пороши и с тупым упорством волочил ее вдоль выжженного солнцем выступа, зажатого между пропастью и Желтой стеной, то выбрасывая ее крутящимся протуберанцем до самого неба, то скручивая туго в гибкие, почти кокетливые, лебединые шеи смерчей, то просто катил клубящимся валом, а потом, вдруг остервенев, швырял колючую муку в спины, в волосы, хлестал, зверея, по мокрому от пота затылку, стегал по рукам, по ушам, набивал карманы, сыпал за шиворот…
Ничего здесь не было, давно уже ничего не было. А может быть, и никогда. Солнце, глина, ветер. Только иногда пронесется, крутясь и подпрыгивая кривляющимся скоморохом, колючий скелет куста, выдранного с корнем бог знает где позади. Ни капли воды, никаких признаков жизни. И только пыль, пыль, пыль, пыль…
Время от времени глина под ногами куда-то пропадала, и начиналось сплошное каменное крошево. Здесь все было раскалено, как в аду. То справа, то слева начинали выглядывать из клубов несущейся пыли гигантские обломки скал – седые, словно мукой припорошенные. Ветер и жара придавали им самые странные и неожиданные очертания, и было страшно, что они вот так – то появляются, то вновь исчезают, как призраки, словно играют в свои каменные прятки. А щебень под ногами становился все крупнее, и вдруг россыпь кончалась, и снова под ногами звенела глина. | Güneş tam tepedeydi. Tozdan rengi bakıra dönmüş disk; akçıl, kirli göğün ortasında oturuyordu; çarpık bir gölge kıvrılıyor ve dağ eteklerinin tam altında kabarıyordu, gri ve bulanıktı ama birden sanki canlanıyor, hatları netliğe kavuşarak kararıyor ve daha da biçimsiz bir hâl alıyordu. Burada yoldan bahsetmek imkansızdı, her yer girintili çıkıntılı, boz renkli, kuru, çatlak, cansız, taş gibi sert ve öylesine çıplak bir balçıkla doluydu ki bunca tozun nereden geldiği kesinlikle anlaşılmıyordu. Tanrı’ya şükür rüzgar arkadan esiyordu. Geride, uzaklarda bir yerde tonlarca iğrenç, kızgın taze karı içine çekmişti ve kör bir inatla güneşin kavurduğu, uçurum ve Sarı Duvar arasında sıkışmış çıkıntı boyunca sürüklüyordu, etrafında dönen kabartılarla ta gökyüzüne çıkardı ve esnek, neredeyse cilveli, bir kuğunun boynunu andıran hortuma sıkıca sararak dumanlı toprak setlerle yuvarlandı ve sonra birden kudurup dikenli unu arkaya, saçlarına doğru fırlattı, terden ıslanmış enselerini canavar kesilerek kamçılıyor; ellerini, kulaklarını kırbaçlıyor, taşları doldurup enselerinden aşağı saçıyordu… Burada hiçbir şey olmuyordu, uzun zamandır hiçbir şey olmamıştı. Belki de hiçbir zaman olmaz. Güneş, balçık, rüzgar. Sadece, şaklabanlık yapan soytarılar tarafından bazen kökünden sökülmüş bir çalının dikenli iskeleti dönerek ve zıplayarak getirilir, Tanrı bilir nereden. Ne bir damla su, ne bir yaşam belirtisi var. Yalnızca toz, toz, toz, toz… Zaman zaman ayakların altındaki balçık bir yerlere kayboluyor ve sırf taş bulamacı başlıyordu. Burada her şey kızgındı, cehennem gibi. Dörtnala giden toz bulutlarının arasından sağda solda adeta unla kaplanmış, devasa kaya kalıntıları görünmeye başlıyordu. Rüzgar ve kavurucu sıcak onlara o kadar tuhaf ve beklenmedik bir siluet kazandırmış, o kadar dehşetli olmuşlardı ki hayaletler gibi görünüp tekrar kayboluyor, sanki kendi, taşlara özgü saklambaçlarını oynuyorlardı. Yerdeki molozlar kocaman oluyor, saçılanlar birden sona eriyor ve ayakların altında yine balçık hışırdıyordu. |