Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | فرض کنید در پایتخت یک کشور اروپایی می خواهید غذایی صرف کنید و زبان محلی آنجا را هم بلد نیستید. پیشخدمت اندکی انگلیسی سرش می شود اما به هر طریق ممکن بر اوضاع مسلط شده و از منوی رستوران غذایی را سفارش می دهید که بنظرتان آشنا می آید، غذا را خورده و صورتحسابش را پرداخت می کنید. حال بجای آن تصور کنید بعد از اینکه مسیری را باشتباه طی کردید، ناگهان در روستایی در دل جنگل های آمازون ظاهر می شوید در حالی که بشدت گرسنه هستید. روستایی ها نمی دانند با شما چه برخوردی بکنند. شما ادای صدای جویدن را درمی آورید و آنها این صداها را با زبان بدویتان اشتباه می گیرند. زمانی که دست هایتان را به نشانه تسلیم بالا می آورید، آنها فکر می کنند قصد حمله دارید. برقراری ارتباط بدون زمینه ای مشترک دشوار است. بعنوان مثال، سایت های رادیواکتیو بایستی بمدت ده ها هزار سال دست نخورده رها شوند. با وجود این، با این فرض که زبان انگلیسی رایج در 10 هزار سال پیش برای اکثر گویشوران مدرن حال حاضر این زبان قابل درک نیست، آژانس های انرژی هسته ای تلاش کرده اند هشدارهایی را با پسماندهای هسته ای این سایت ها همراه سازند. کمیته های مسئول این کار از هر موضوعی از برج های بلند بتنی گرفته تا تابلوی «جیغ» ادوارد مونش و گیاهان تراریخته مایه گذاشته اند تا چراغ خطر آبی را روشن نمایند. تضمینی نیست هیچ کدام از اینها سندی برای آینده باشند. برخی از همان افرادی که در مورد این پیام های سایت های پسماند هسته ای کار کرده اند بدل به بخشی از یک چالش حتی بزرگ تر نیز شده اند: برقرای ارتباط با حیات فرازمینی. این مطلب موضوع کتاب «زبان های فرازمینی»، اثر جدید آقای دانیل اوبرهاوس، روزنامه نگاری شاغل در وایرد می باشد. هیچ اطلاعی از این موضوع در دست نیست که فرازمینی ها چگونه ممکن است اطلاعات را درک کنند. یک جفت لوح ارسال شده به فضا در اوایل دهه 70 قرن بیستم بهمراه دو فضاپیمای پایونیر 10 و 11 نشان دهنده انسان های برهنه و نقشه ناهمواری های زمین برای یافتن خرت و پرت های ابتدایی زمینی می باشند اما حتی این موضوع هم بر این فرض صحه می گذارد که بیگانگان فرازمینی می توانند ببینند. چون شانس بی نهایت اندکی وجود دارد که این اشیا پیدا شوند، پیام های رادیویی ارسالی از زمین و مسافرت با سرعت نور باحتمال بیشتری امکان برقراری ارتباط را فراهم می کنند. اما درست همان طور که یک رادیوی زمینی بایستی با فرکانسی درست تنظیم شود، بالطبع نوع فرازمینی اش هم بایستی همین طور باشد. چگونه ممکن است فرازمینی ها در فرکانسی درست قرار بگیرند؟ مورد لوح ارسالی با فضاپیمای پایونیر سرنخی بشکل نموداری پایه از یک اتم هیدروژن بدست می دهد که از آن قطبیتی مغناطیسی در بازه های منظم با فرکانس 1420 مگاهرتز منتشر می شود. از آنجایی که هیدروژن فراوان ترین ماده جهان هستی است، این امیدواری وجود دارد که این طرح شاید بگونه ای بعنوان شماره تلفن عمل کند. |